...

تو قله ے خیالی و تسخیر تو محال
بختِ منی ڪه خوابی و تفسیرِ تو محال

اے همچو شعرِ حافظ و تفسیرِ مثنوی
شرحِ تو غیر ممکن و تفسیرِ تو محال

بیچاره ے دچارِ تو را چاره جز تو چیست؟
چون مرگِ ناگزیری و تدبیرِ تو محال

اے عشق اے سرشتِ من، اے سرنوشتِ من
تقدیرِ من غمِ تو و تغییرِ تو محال

ما هر دو یکدلیم، ولی این وفاق نیست
از احتیاج بگذر اگر اشتیاق نیست

ما خسته‌ایم و تشنه، ولی دست و پا زدن
راه نجات یافتن از باتلاق نیست

آیینه‌ایم و غیر حقیقت نگفته‌ایم
در ما به‌قدر یک سر سوزن نفاق نیست

هرگز دو لفظ را مترادف گمان مکن
جایی که عشق نیست؛ «جدایی»، «فراق» نیست

هر روز بیشتر به تو دلبسته می‌شویم
عشق از شناخت می‌گذرد اتفاق نیست

دنیا هزار پنجره بر ما گشود و بست
اما دریغ، آینه‌ای در اتاق نیست

هَر کس،
هر چیز را عاشقانه بِخواهد ،
به آن می رسد...

تو مرا آب نده
تو مرا دانه نده
به خدا هیچ نخواهم.
تو فقط سنگ نزن ...
میرنجم ...

در خیالت

محو میکنی مرا از تمام خاطره ها 

بیهوده است تلاشت

محو نمیشود یادتو از خاطر من....